Kur'an-ı Kerim ve Türkçe Meali Sayfa 15
94. Ey Peygamber! Allah katında özel ve imtiyazlı bir millet olduklarını, en büyük günahları işleseler dahi mutlaka cennete gideceklerini ve kendilerinden başka hiç kimsenin cennetlik olamayacağını iddia eden o Yahudilere de ki:
"Eğer Allah katında ahiret yurdu ve cennet nimetleri, iddia ettiğiniz gibi başka hiç kimseye değil de sadece size ait ise ve bu iddianızda gerçekten samimi iseniz, o zaman ölümü arzu etsenize! Mademki Allah katında ayrıcalıklı bir yere sahipsiniz ve ölümden sonra sizleri ebedî cennet nimetleri bekliyor, o hâlde neden ölüm denilince ödünüz kopuyor? Ölümden sonra ebedî mutluluğun yalnız size ait olduğuna gerçekten inanmış olsaydınız, elem ve kederlerle dolu şu üç beş günlük dünya hayatına böyle sımsıkı sarılmazdınız. Allah katında bu kadar değerli oldukları iddiasında bulunan insanların dünya hayatına böylesine bir tutkuyla bağlanmaları ve ölümden bu derece ürkmeleri olacak şey midir?"
95. Fakat Yahudiler, elleriyle yaptıkları kötü işlerden dolayı âhirette azap çekeceklerini çok iyi bildiklerinden, ölümü asla arzu etmezler. Allah da zalimleri çok iyi bilmektedir. Oysa gerçek müminler Allah adına söz söyleme cüretinde bulunmaz, ilâhî nimetlerin sırf kendilerine özgü olduğu iddia etmezler. Evet, cennete girmeyi kuvvetle ümit ederler, fakat bunun gereği olan dürüstlük, samimiyet ve fedakârlığı ortaya koymaktan da geri kalmazlar. İntihar etme anlamında ölümü elbette arzu etmezler; fakat gerektiğinde seve seve ölüme koşmasını da bilirler. Yahudilere gelince:
96. Sen onların ölümü arzu etmek şöyle dursun, insanlar arasında hayata en düşkün, hatta âhirete inanmayan şu müşriklerden bile daha tutkun olduklarını göreceksin.
Onlardan her biri, kendisine binlerce yıl ömür verilmesini ister. Oysa ömürlerinin uzatılması, onları azaptan kurtaracak değildir. Hiç kuşkusuz Allah, yaptıkları her şeyi görmektedir ve cezasını da mutlaka verecektir.
Yahudiler, İsrail soyundan gelmeyen birine vahiy getirdiği için Cebrail'e düşmanlık beslediklerini ve bu yüzden Peygamber'e iman etmeyeceklerini söylüyorlardı. Cebrail'in, vahyi kendi istediği kimseye değil, Allah'ın emriyle ve ancak O'nun dilediği kimseye indirdiğini gayet iyi bildikleri hâlde, kibir, inat ve ırkçılık taassupları yüzünden bu sözü söylemişlerdi. Bunun üzerine, Cebrail'e düşmanlığın Allah'a düşmanlık anlamına geldiğini, bunun da ilâhî gazaba sebep olduğunu bildiren aşağıdaki âyetler nazil oldu:
97. Ey Muhammed! Son ilâhî vahyi kendi ırklarından olmayan birine indirdi diye vahiy meleği hakkında kötü sözler söyleyen Yahudilere de ki: "Her kim, kendisinden önceki ilâhî vahiyleri onaylayan, inananlara yol gösterici ve müjde olan Kur'ân'ı Allah'ın izniyle senin kalbine indirdi diye Cebrail'e düşmanlık beslerse, aslında doğrudan ve bizzat Allah'a düşmanlık beslemiş olur.
98. "Şu hâlde, her kim Allah'a, meleklerine, peygamberlerine, özellikle de iki seçkin melek olan Cebrail'e ve Mikail'e düşmanlık beslerse, şunu iyi bilsin ki, bu açıkça inkârcılıktır ve Allah da inkârcıların düşmanıdır!"
99. Ey şanlı Elçi! Gerçek şu ki, biz sana Cebrail aracılığıyla, insanlığı dünyada ve âhirette kurtuluşa ileten apaçık âyetler indirdik. O âyetleri, ahlaksızlık ve inkârcılık bataklığına saplanmış olan fâsıklardan başkası inkâr etmez.
Zaten Yahudiler, öteden beri azgınlık, nankörlük ve isyankârlığı âdet edinmişlerdir. Nitekim:
100. Onlar ne zaman Allah ile veya insanlar ile bir antlaşma yaptılarsa, içlerinden bir grup her defasında antlaşmaya ihanet edip onu bir kenara atmadı mı? Aslında onların çoğu, kendi kitaplarına dahî inanmıyorlar. Şöyle ki:
101. Allah tarafından onlara, ellerindeki Tevrat'ın tahrif edilmemiş bölümlerini onaylayan bir Peygamber gelince, kendilerine daha önce Kitap verilmiş olan bu insanlardan bazıları, sanki hakikati hiç bilmiyorlarmış gibi Allah'ın kitabını kaldırıp arkalarına atıverdiler. Tevrat'ta geleceği müjdelenen Son Peygamberi inkâr etmek suretiyle hem Tevrat'ı hem de Kur'ân'ı hiçe saymış oldular.Allah'ın kitabını atınca da, onun yerini hurafe ve masallarla doldurdular: