Kur'an-ı Kerim ve Türkçe Meali Sayfa 112

24. Ama onlar hâlâ direterek, "Ey Musa, onlar orada bulundukları sürece, biz o şehre asla girmeyeceğiz. Fakat ille de istiyorsan, sen ve Rabb'in gidin ve onlarla kendiniz savaşın, biz burada oturup bekleyeceğiz!" dediler.

25. Bu küstahça davranış karşısında Musa, üzüntü ve çaresizlik içinde "Ey Rabb'im, görüyorsun ki, benim kendimden ve kardeşimden başka hiç kimseye sözüm geçmiyor! O hâlde, şu isyankâr insanlarla yollarımızı ayır ya Rab!" diye yalvardı.

26. Bunun üzerine Allah Musa'ya, "Öyleyse, kırk yıl boyunca o topraklara girmek onlara yasaklanmıştır. Bu süre içinde çöllerde şaşkın şaşkın dolaşıp duracaklar! Artık yoldan çıkmış toplum için kendini üzme!" buyurdu.

27. Ey Muhammed! Onlara, yani kibir ve azgınlıkları yüzünden Allah'ın Elçisini öldürmek için fırsat kollayan Yahudilere ve masum bir cana kıymayı göze alan bütün zalimlere, Âdem'in Hâbil ve Kâbil adındaki iki oğlu arasında geçen şu ibret verici öyküyü hak ile, yani hak ve hakikati ortaya koymak üzere anlat: Hani onlar, Allah'a birer kurban sunmuşlardı. Biri kurban kesmek, diğeri yetiştirdiği mahsullerden vermek üzere adakta bulunmuşlardı. Fakat birinin kurbanı kabul edilmiş, diğerininki ise geri çevrilmişti. Zira Hâbil en değerli hayvanlarından birini kurban olarak sunarken, kardeşi Kâbil, çürük ve döküntü ürünleri vermeye kalkmıştı.

Bunun üzerine Kâbil, kıskançlık ve öfkeye kapılarak kardeşine, "Seni mutlaka öldüreceğim!" dedi. Hâbil şöyle cevap verdi: "Senin kurbanının kabul edilmeme sebebi ben değilim ki, beni suçluyorsun. Asıl suçu kendinde aramalısın. Çünkü Allah, kalbi kötülükle dolu olduğu hâlde, gösteriş amacıyla ibadet edenlerin değil, ancak dürüst ve erdemlice bir hayat sürerek çirkin davranışlardan uzak durmaya çalışan takva sahiplerinin sunduğu kurbanı kabul eder."

28. "Sen beni öldürmek için bana el kaldırsan bile, ben tüm gücümle kendimi savunmakla beraber, seni öldürmek amacıyla sana el kaldıracak değilim! Ben seni öldürmek değil, aksine diriltmek isterim. Çünkü ben, âlemlerin Rabb'i olan Allah'tan korkarım!"

29. "Bununla birlikte, eğer beni öldürecek olursan dileğim odur ki, hem benim öldürülme günahımı hem de kendi günahını yüklenip cehennem halkından olasın! İşte, zalimlerin cezası budur! O hâlde kardeşim, gel bu zulümden vazgeç!"

30. Ama bütün bu uyarılara rağmen, Kâbil'in gözünü kör eden kıskançlık, ihtiras ve bencillik duyguları, onu tahrik ederek kardeşini öldürmeye sevk etti ve sonunda onu öldürdü de. Böylece, dünya ve âhirette en büyük zarar ve hüsrana uğrayanlardan oldu!

31. İlkönce, cesedi ne yapacağını bilemedi. Derken Allah, kardeşinin cesedini nasıl gömeceğini ona göstermek üzere, toprağı eşeleyen bir karga gönderdi. Kâbil, hayvancağızın ölü bir kargayı toprağa gömdüğünü görünce, "Vah, yazıklar olsun bana!" dedi, "Ben şu karga kadar olup kardeşimin cesedini gömemeyecek kadar aciz miyim?" O anda ne kadar aciz, ne kadar zavallı bir durumda olduğunu anladı. Derken, kalbinde bir burukluk hissetti ve büyük bir pişmanlık duydu. Ama artık iş işten geçmişti.